مفهوم یادگیری خود-راهبر (SDL), مفهومی است که مربیان برای سالهای طولانی آن را مورد بررسی و بحث قرار داده اند. این خلاصه, به بررسی اصول اساسی SDL می پردازد و یافته های پژوهشی به تازگی انجام شده وابسته به کاربرد آن در کلاس های درس K-12 مورد بحث قرار خواهد گرفت.
خود-راهبری چیست؟
خود-راهبری که در آموزش بزرگسالان ریشه دارد، رویکردی است که با یادگیرندگان در مدارس ابتدایی و متوسطه آزمایش شده است. تغییرات جزئی در نحوه تعریف مربیان مختلف ازSDL وجود دارد، اما یک بررسی از نوشته های مرتبط با این موضوع, چند اصل را مشخص نموده است که در محوریت این مفهوم قرار دارند.
* همانطور که این واژه نشان می دهد، SDL , یادگیرندگان را به عنوان صاحبان و مدیران مسئول فرایند یادگیری آنها در نظر می گیرد. SDL, خود-مدیریت (مدیریت زمینه، از جمله محیط اجتماعی، منابع، و اقدامات) را با خود-نظارت (فرآیندی که به موجب آن یادگیرندگان کار نظارت، ارزیابی و تنظیم راهبردهای یادگیری شناختی خود را انجام می دهند) (Bolhuis، 1996؛ Garrison ، 1997) ادغام می کند.
* SDL , نقش مهم انگیزش و اراده را در آغاز و ادامه تلاش های یادگیرندگان مشخص می کند. انگیزه, تصمیم های مشارکت را تحریک می کند، و اراده, نیت دیدن یک وظیفه را از طریق یک هدف حفظ خواهد نمود به طوری که اهداف به دست می آیند (Corno، 1992؛ گاریسون، 1997).
* در SDL، کنترل به تدریج از معلمان به یادگیرندگان جابجا می شود. یادگیرندگان, میزان زیادی از استقلال را در تعیین اهداف یادگیری و تصمیم گیری در مورد آنچه ارزش یادگیری دارد و همچنین چگونگی رویکرد وظیفه یادگیری در یک چارچوب معین تمرین و اعمال می کند (Lyman, 1997; Morrow, Sharkey, & Firestone, 1993)
* معلمان, یادگیری را با قابل مشاهده ساختن یادگیری محکم می کنند. آنها, راهبردهای یادگیری را مدلسازی می کنند و با یادگیرندگان کار می کنند به طوری که آنها توانایی استفاده از آنها را در خود توسعه می دهند (Bolhuis، 1996؛ Corno، 1992؛ Leal، 1993).
* SDL ، از قضا، بسیار مشارکتی است. یادگیرندگان با معلمان و همسالان همکاری می کنند (؛ 1997؛ Alao و Rodero، 1995 Temple، Alao و Rinehart).
* SDL دانش دامنه-خاص و همچنین توانایی انتقال دانش مفهومی را به موقعیت های جدید توسعه می دهد. با در نظر گرفتن چگونگی یادگیری مردم در زندگی واقعی (Bolhuis، 1996؛ معبد و Rodero، 1995), SDL به دنبال پر کردن شکاف بین دانش مدرسه و مشکلات دنیای واقعی است.
مزایای خود-راهبری چیست؟
مزایای SDL را می توان به بهترین وجه از نظر نوع یادگیرندگانی که آن را توسعه می دهند توصیف نمود. نوشته ها در مورد SDL ادعا می کنند که یادگیرندگان خود-راهبر, آگاهی بیشتری را از مسئولیت خود در یادگیری معنی دار و نظارت بر خود نشان می دهند (Garridon، 1997). آنها کنجکاو و مایل به امتحان چیزهای جدید (Lyman، 1997) هستند، مشکلات را به عنوان چالش ها در نظر می گیرند، میل به تغییر دارند، و از یادگیری لذت می برند (Taylor، 1995). همچنین Taylor آنها را به عنوان انگیزه مند و استوار، مستقل، خود منظم، دارای اعتماد به نفس و هدف گرا می داند.
خود-راهبری به یادگیرندگان اجازه می دهد تا به یادگیرندگان و انسان های اجتماعی موثرتر تبدیل شوند. Guthrie، و همکاران. (1996) اشاره کرده اند که یادگیرندگان خود-راهبر در یک برنامه آموزش خواندن مفهوم گرا (CORI), قابلیت جستجوی اطلاعات در متون متعدد، به کارگیری استراتژی های مختلف برای رسیدن به اهداف، و نشان دادن ایده ها در اشکال مختلف (نقاشی و نوشتن) را نشان دادند. Morrow و همکاران. (1993) مشاهده نمودند که با برنامه ریزی و پیاده سازی مناسب، خود-راهبری می تواند یادگیرندگان را به توسعه قواعد و الگوهای شخصی رهبری خود تشویق نماید.